Mixtura dementiae (wiersz)

Pusta kartka – to tylko jestem w stanie dobrze napisać

Wyzbyty nawet lekkiej mgiełki szaleństwa

 - Nullum magnum ingenium sine mixtura dementiae –

Jestem tak barwny jak tylko szary potrafi być pryzmat

Gdy natrafi na feerię grobów, na których rośnie młody las

Nawet metafora czy zwykły epitet wymyka się z rąk

Z rąk, co pieścić kobietę chcą tylko i tylko

Odrzucając pióro, zgniatając kartkę i wynosząc kosz za drzwi

By nie myśleć więcej o przekleństwie dwudziestu czterech cyfr

Lecz to na nic – jak ucieczka przed Wdową

Aksamitna pętla całuje czule

Podwieszona na saraceńskim sierpie

Czeka na nów albo i pełnię

By móc mocniej objąć tego co śpiąc

Oszczędza oddech za oddechem

https://znajnizszejwiezy.wordpress.com/2015/07/15/mixtura-dementiae/