Wyzwanie

rzuca wyzwanie jak znoszona spódnica

jak nić wyrwana z osnowy

pozornie tylko gubi wątek

niczego nie doradza czasem smagnie pokrzywą

wyrosłą w zapuszczonym ogrodzie

sól łez miesza z żółcią

szykuje kąpiel z nadzieją że utopi swój ból

w liściach opadłych nagle 

z drzew zdumionego sadu

szarpana przez wciąż inne wiatry

wytrwała jest

na zapomnianych już polanach

co wieczór mchy tarniną wyściela

a jej zmęczone serce

zbyt pewnie małe

spokojnie zasypia