Jest cisza

JEST CISZA

Jest cisza żałobna i smutek żałobny.
A szarość rozpięła swój welon nadobny
Nad światem co próżno wygląda radości
Jak ziemia cmentarna co dość ma już kości
I ja też podzielam ten bezruch nagrobny.
Jest cisza żałobna i smutek żałobny.

Słyszałem krzyk chyba - bolesny, straszliwy.
To chyba ma dusza. To chyba nikt żywy.
Niemocy to okrzyk. Wiem ja i wie ona,
Choć bardzo by chciała to przecież nie skona.
A deszcz z cicha kropi w mgłę senną ozdobny.
Jest cisza żałobna i smutek żałobny.

O miejsce w mym wnętrzu walczy szarość z czernią.
Już za raz wygrają i wnet mnie wypełnią.
A deszcz puka w szybę, choć go tu nie proszę.
On skrapia szkło wodą - ja łzami twarz roszę,
Bo wiem, że mój żywot agonii podobny.
Jest cisza żałobna i smutek żałobny.

Wiatr z szumem porusza gałęzie bez liści.
W pamięci mam jeszcze sen co się nie ziści.
Bezdomny gdzieś biedak przed chłodem ucieka.
Był człowiek lecz zmarł już, już nie ma człowieka.
A w okno wciąż stuka niezmiennie deszcz drobny.
Jest cisza żałobna i smutek żałobny.