Układała swe włosy (wiersz klasyka)

Układała swe włosy przed snem 

i przed lustrem trwało to nieskończenie długo 

między jednym a drugim zgięciem ręki w łokciu 

mijały epoki z włosów wysypywali sie cicho 

żolnierze drugiej legii zwanej Augusta Antoniniana 

towarzysze Rolanda artylerzyśći spod Verdun 

mocnymi palcami 

upewniała glorie nad swoją głową 

trwało to tak długo 

że kiedy wreszcie 

rozpoczęła swój rozkołysany 

marsz ku mnie 

serce moje tak dotąd posłuszne 

stanęło 

i na skorze pojawiły sie 

grube ziarna soli