*** [być może po to...] (wiersz klasyka)

być może po to, aby poczuć, jak

srebrzysta ryba jej nagości

uderza mnie rozkosznie ostrymi płetwami,

moja młodość zmierzała ku niej przez lat tyle

i może po to, aby w sidłach zadrżał ptak

tak nieśmiałego podobieństwa między nami,

przeszedłem tyle krain, by wreszcie zagościć

w jej młodym przyzwoleniu.

I jeśli w tej chwili

ktoś mnie słyszy - niech o mnie z litością pamięta:

o tym, że przez las cudów kroczyłem samotnie,

zaszyty w jego bezludnych ostępach,

że moje stopy poznały stokrotnie

każdą z dróga, czy to prosta była, czy pokrętne,

o tym jeszcze, że ona jest piękna

tłum. S. Barańczak