Widok ze swinicy do doliny wierchcichej (wiersz klasyka)

Taki tam spokój... Na gór zbocza 

Światła się zlewa mgła przezrocza, 

na senną zieleń gór. 



Szumiący z dala wśród kamieni 

w słońcu się potok skrzy i mieni 

w srebrnotęczowy sznur. 



Ciemnozielony w mgle złocistej 

wśród ciszy drzemie uroczystej 

głuchy smrekowy las. 



Na jasnych, bujnych traw pościeli 

pod słońce się gdzieniegdzie bieli 

w zieleni martwy głaz. 



O ścianie nagiej, szarej, stromej, 

spiętrzone wkoło skał rozłomy 

w świetlnych zasnęły mgłach. 



Ponad doliną się rozwiesza 

srebrzystoturkusowa cisza 

nieba w słonecznych skrach. 



Patrzę ze szczytu w dół: pode mną 

przepaść rozwarła paszczę ciemną - 

patrzę w dolinę, w dal: 



i jakaś dziwna mię pochwyca 

bez brzegu i bez dna tęsknica, 

niewyslowiony żal...