Widok ze swinicy do doliny wierchcichej

Taki tam spokój... Na gór zbocza 
Światła się zlewa mgła przezrocza, 
na senną zieleń gór. 

Szumiący z dala wśród kamieni 
w słońcu się potok skrzy i mieni 
w srebrnotęczowy sznur. 

Ciemnozielony w mgle złocistej 
wśród ciszy drzemie uroczystej 
głuchy smrekowy las. 

Na jasnych, bujnych traw pościeli 
pod słońce się gdzieniegdzie bieli 
w zieleni martwy głaz. 

O ścianie nagiej, szarej, stromej, 
spiętrzone wkoło skał rozłomy 
w świetlnych zasnęły mgłach. 

Ponad doliną się rozwiesza 
srebrzystoturkusowa cisza 
nieba w słonecznych skrach. 

Patrzę ze szczytu w dół: pode mną 
przepaść rozwarła paszczę ciemną - 
patrzę w dolinę, w dal: 

i jakaś dziwna mię pochwyca 
bez brzegu i bez dna tęsknica, 
niewyslowiony żal...