Evviva l'arte!

Evviva l'arte! Człowiek zginąć musi - 
cóż, kto pieniędzy nie ma, jest pariasem, 
nędza porywa za gardło i dusi - 
zginąć, to zginąć jak pies, a tymczasem, 
choć życie nasze splunięcia niewarte: 
evviva l'arte! 

Evviva l'arte! Niechaj pasie brzuchy, 
nędzny filistrów naród! My, artyści, 
my, którym często na chleb braknie suchy, 
my, do jesiennych tak podobni liści, 
i tak wykrzykniem: gdy wszystko nic warte, 
evviva l'arte! 

Evviva l'arte! Duma naszym bogiem, 
sława nam słońcem, nam, królom bez ziemi, 
możemy z głodu skonać gdzieś pod progiem, 
ale jak orły z skrzydły złamanemi - 
więc naprzód! Cóż jest prócz sławy co warte? 
evviva l'arte! 

Evviva l'arte! W piersiach naszych płoną 
ognie przez Boga samego włożone: 
więc patrzym na tłum z głową podniesioną, 
laurów za złotą nie damy koronę, 
i chociaż życie nasze nic niewarte, 
evviva l'arte!