Kartoflisko (wiersz klasyka)

Pod niebem, co jesiennym siąpi kapuśniakiem, 

Na sejm zlatują wrony w żałobnym zespole 

I z krzykiem krążą nisko nad kobiet orszakiem, 

Rozpinając swych skrzydeł czarne parasole. 



A robotnice w twardym, cierpliwym mozole, 

Okryte - każda innym - barwistym wełniakiem, 

Dziobia pilnie motyką ziemniaczane pole, 

W miękkiej ziemi stopami zaparte okrakiem. 



Pośród mgły i szarugi, przemokłe do nitki, 

Grudy grzęd rozgarniają schylone najmitki 

I spod zeschłych badyli i płytkich korzeni 



Zbierają krągłe bulwy, jak jaja spod kwoki, 

I rzucają je w wiadro lub ceber głęboki, 

Co głucho grzmią jak bębny na odmarsz jesieni.