Kartoflisko

Pod niebem, co jesiennym siąpi kapuśniakiem, 
Na sejm zlatują wrony w żałobnym zespole 
I z krzykiem krążą nisko nad kobiet orszakiem, 
Rozpinając swych skrzydeł czarne parasole. 

A robotnice w twardym, cierpliwym mozole, 
Okryte - każda innym - barwistym wełniakiem, 
Dziobia pilnie motyką ziemniaczane pole, 
W miękkiej ziemi stopami zaparte okrakiem. 

Pośród mgły i szarugi, przemokłe do nitki, 
Grudy grzęd rozgarniają schylone najmitki 
I spod zeschłych badyli i płytkich korzeni 

Zbierają krągłe bulwy, jak jaja spod kwoki, 
I rzucają je w wiadro lub ceber głęboki, 
Co głucho grzmią jak bębny na odmarsz jesieni.