Echo

Wśród swawolnej gonitwy w boru gęstwie starej 
Usłyszał faun rozkoszne słowo obietnicy 
Z gorących ust rusałki nagiej, śniadolicej 
I pobiegł swą radością huknąć w mroczne jary. 

I tchnął z swej piersi szczęścia szaleństwo ucieszne 
W fletnię, a dźwięk wylata szklaną, barwną kulą, 
Spada w jar, gdzie do stromych ścian karły się tulą 
I patrzą długobrode, zadziwieniem śmieszne. 

Chwytają bujające dziwo, cud tęczowy 
I jeden go drugiemu niby piłkę ciska... 
Kula grzmi echem, tłukąć się o skał urwiska, 

I łoskotem rozbudza uśpione parowy... 
A faun wziął się pod boki, porwany zachwytem, 
I hucząc śmiechem, w ziemię uderza kopytem...