To nieprawdziwe (wiersz klasyka)

To nieprawdziwe trudne nieudane

ta radość półidiotka bólu nowy kretyn

żale jak byliny kwiaty zimnotrwałe

rozum co nie przeszkadza żadnemu odejściu

miłość której nigdy nie ma bez rozpaczy

serce ciemne do końca choć jasne wzruszenia

pociecha po to tylko że prawdę oddala

żuczek co nas nie złączył choć obleciał wkoło

śnieg tak bardzo wzruszony że niewiele wiedział

jedna mrówka co zbiegła nareszcie z mrowiska

uśmiech twój co za życia mi się nie należał



wszystko stało się drogą

co było cierpieniem