Kamień (wiersz klasyka)

Ja tylko jestem kamieniem

I jako niemowlę tu,

Objęty matki ramieniem,

Cichego używam snu.



Ledwie świt ducha półsenny

Mnie z łona martwości zwie

I w mojej piersi kamiennej

Poczuciem istnienia tchnie.



Jeszczem związany łańcuchem

W szeregu bezwiednych brył

Z ogólnym natury duchem,

Z kolebką bezwiednych sił.



Jednak przeczuwam powoli,

Że zacznie pierś moja bić,

I marzę o ludzkiej doli,

Chcę kochać, cierpieć i żyć!



I wierzę, iż ten, co kruszy

Dziś moję powłokę, grom

Otworzy dla mojej duszy

Wspanialszy cielesny dom.



I witam z dreszczem rozkoszy

Każdy zadany mi gwałt -

W niszczeniu, co mnie rozproszy,

Zgadując przyszłości kształt.



Tam, gdzie się boleść zaczyna,

Bezwiednej martwości kres!

A nad nią boska kraina,

Gdzie miłość wykwita z łez.



Przez wszystkie śmierci ogniwa

Postępu ciągnie się nić -

Ból samowiedzę zdobywa:

Chcę cierpieć, kochać i żyć!





Adam Asnyk