Chłopiec się zgubił na bagnach bezludnych
Światełka wiodły go błędne
Teraz płacze w rozpaczy. Lecz Bóg go zobaczył
I wziął jak ojciec za rękę.
Łzy mu otarł, pocieszył i zaraz pośpieszył
Gdzie matka oszalała
Wśród nocy niemej, moczarów ciemnych
Synka swego szukała
