Z tytułem i dedykacją na końcu (wiersz klasyka)

Berenika nie wiedziała o tym

że listy idą drogą

na pięciokątnych nogach

z księżyców spadłych liści

dlatego w czworokątnym oknie

słońce gasnąć nie chciało

ale światłem oczu płowiało

dzień noc

ona skrzydeł od niskich chmur

listonoszom prosiła drżała

niecierpliwość włosami wiała

wplątanymi w najszybszy wiatr

aż raz w trójwymiarze ze srebra

zamieszkał biały gołąb

w dziobie niósł wiadomość wesołą

śpiewał

zaskrzypiały świątymi drzwi

kazirodne nożyczki - potem

to co było na ustach

na niebie

zawisło niezmienym złotem

         WARKOCZ BERENIKI

dla ciebie

choć nie wierzę w powroty