Na cześć (dziś ku pamięci) Adama Asnyka w dniu Jubileuszu dnia 14 grudnia 1896 r. (wiersz klasyka)

Mistrzu! Niech żyje Twoja lutnia złota,

na której struny światłem tęczy skrzą;

niech żyje cudna Twej myśli robota,

promieniejąca wyobraźni grą;

niech żyje moc Twa, co złamanym siłom

każe iść naprzód! Naprzód - i na wyłom.

Niech zyje duch wój, co posród odmętu,

wśród fal zwichrzonych przez zagładny prąd,

jest jak latarnia morska dla okrętu

drogę do lądu wieszcząca - i ląd...

Żyj!... woła naród, któremuś w ofierze,

poeta, zycie swe niósł, jak rycerze!

Żołnierz rozpaczny i smętny wygnaniec

z milionem bólów wcielonych w Twój ból:

Tyś był " jak kamień rzucony na szaniec",

ani zeszedłeś kiedy krokiem z pól,

gdzieś stanął, dumny i mężny chorąży -

patrz! oto zastęp młodych do Cię dąży!...

W Twych ustach, w których dźwięczy szept kochanki

i szmer powiewny cyprysów, gdy chcesz:

grzmi piorun, kiedy na forteczne blanki

idziesz, wódz hufca i obrońca leż,

a w ręce Twojej lutnia się zamienia

w miecz z kutej stali i w rózgę z płomienia!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  

Więc "niechaj żywi nie tracą nadziei" -

wołasz - i trwogi precz odpędzą chłód!

Niech w eopk zmiennej wieczyście kolei,

jaki czas niesie, podejmują trud!

I naprzód idziesz, syn i spadkobierca

ogromnej duszy i wielkiego serca.

Temu tłumowi, tym "zjadaczom chleba",

Ty, kołysany przez piór orlich szum,

gdzieś , spod słońcami huczącego nieba,

nigdyś nie krzyknął pogardliwie: tłum!

Aniś się z gniewem odwrócił od cieśni

dusz i serc tłumu - "królewski syn pieśni".

A jeśli kiedy rzucisz mu z wyżyny

goryczy słowo i szyderczy smiech:

to, bo Cię bolą jego nędzne czyny,

to, bo chcesz karcić jego błąd i grzech,

to, bo w tym wielkim i skłębionym tłumie

nikt czuć rycersko nie chce i nie umie!

Jesteś!...A przecież woja myśl skrzydlata

ma swój kraj pełen ogrodów i łąk,

ma swe przestrzenie nieziemskiego świata

i swoich marzeń nadobłocznych krąg

i pójść by mogła, daleko od boju,

spoczywać w sławy szerokiej spokoju.

Ale Ty, granic ojczystych obrońca

i sprawiedliwych haseł wierny druh:

ze stanowiska nie schodzisz do końca,

a Twój wysoki i promienny duch

do końca świecić będzie nad głębiami,

wypełnionymi krwią, potem i łzami...

Mistrzu! Te laury, co Twą głowę wieńczą,

te - nie uwiędna nigdy! Z Twoich słów,

tętniących męstwem i mocą młodzieńczą,

przyszłych pokoleń wychowa się huf -

i Ciebie, wielki poeto, powoła

do narodowych pamiątek kościoła....