Podczas wiatru z Tatr (wiersz klasyka)
Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Dumny, nieuskromiony, witaj mi, żywiole!
zawsze ciebie kochałem ze wszystkich najwięcej!
na twym łonie się duch mój kołysał dziecięcy,
tyś mi pierwszą muzyką był słyszaną w świecie,
kiedyś od Tatr przylatał przez lasy i pole --
dumny, nieuskromiony, witaj mi, żywiole!
przysłano:
5 marca 2010
