Młot (wiersz klasyka)

Czuję Twój młot przejrzysty - Panie,

który mnie kruszy z nocy w noc,

i wiem: gdy skruszy - zmartwychwstanie

niebieski klon.

Jesteś jak mistrz - rzemieślnik, który

wykuwa tam, gdzie widzi formy,

i zetnie tam, gdzie głaz oporny,

a żywy wzniesie w górę.

I widzę kościół wszechstworzenia:

gotycki łuk po łuku wznosisz,

w powietrzu kując kształty przemian

i słup wielości.

Widzę dojrzałe już i pełne

ptaki i drzewa syte dłuta,

a ja - czy jestem w nieśmiertelność

ból i pokuta?

A ja, czy zawsze niedojrzały,

abym ja - ognia pełen dzban,

tak pod Twym młotem stał się trwały

jak zasklepienie niebem ran?

I pada młot Twój ostateczny,

aż ciało w stanie ziemi - puch,

a ja - czym taki posąg - duch,

że mi przez ból - być posąg wieczny?

17.IV.1942