Sny (II) (wiersz klasyka)

Dziewczyna śpiąc odrzuca ręce w górę,
w sąsiedni sen, który się o nią otarł,
a nad nią drżą ciągnące długim sznurem
zjeżone kły - jak ciche myśli kota.

Więc bierze sen i mrucząc wtula usta
w puszystą sierść, przyklada ją do piersi,
aż skośny cien wychodzi nagle z lustra
i sen jak wzrok zachodzi białą śmiercią.

Dziweczyna śniąc nazywa po imieniu
zielony liść i chmury, które plyną,
i skośny cien zamknięty we wspomnieniu
i budzi się, i nie zna żadnych imion.

A wtedy świt zamyka pusty pokój
jak bialy dzwon. Dziewczyna w odrętwieniu
widzi w swych snach różową krew obłoków
i tropy łap - jak czarnych gwiazd na ziemi.