szkicownik poetycki (1939) 2 (wiersz klasyka)

Szkicownik poetycki

(1939)

2

  W tęsknie i ciężko szumiącym ogrodzie zoologicznym ludzie oglądają dla rozrywki dzikie zwierzęta, ciągnąc za sobą swoje własne przenośne więzienia. Niewidzialne na oko klatki ludzkie otaczają ofiary nieprzeniknioną aurą. Jakby palisadą żelazną.

  Oto kaltka małżeńska: pięcioro w niej tkwi. Stoją przed tapirem, odrutowani, otępieni.

  Dzieci, młode, pokrzykują nerwowo.

  Urodziły się w moralnej niewoli.

  Tam znowu uczeń, zgarbiony, przepracowany, posuwa się w klatce szkolnej, w klatce tresury.Ogląda ptaki egzotyczne.......

  Siedzi na ławce panna, w klatce próżności. Srebrny lis, niepotrzebnie w upalny dzień narzucony na szyję, wyciągniętą jak przed nie istniejącym lustrem, i powłóczyste spojrzenie. Trzewiczki, naturalnie, za ciasne. Stąd smutek w oku.

  Opodal, ramię w ramię, stoi para narzeczonych w dobrowolnej kaltce miłości. Klatka niewidzialnymi różami obrośnięta, zamki podwójne. Będą w niej pocałunki, potem przykre nieporozumienia, wreszcie dzikie awantury. Będzie drżała od wstrząsających nią ramion stęsknionego za wolnością jednego z nich dwojga.

  Piękny park, piękny zwierzyniec.

  Ciągną klatki przesądów, głupoty ubóstwa, bogactwa. Uderzają o siebie, brzękają z cicha. Twarze ludzi - jakże przygasłe, obojętne.

  Patrzą, nie widząc. Wymijają po tygrysiemu wzorok obserwtora, który zawsze i wszędzie znajduje się, nieproszony.