W Mieście (wiersz klasyka)

Miasto było ukochane i szczęśliwe,                                                                            Zawsze w czerwonych piwoniach i późnych bzach,                                                      Pnące się barokowymi wieżami ku niebu.                                                                Powrócić z majówki i stawiać w wazach bukiety,                                                            Za oknem widzieć ulicę, którą niegdyś szło się do szkoły                                            (Na murach ostre granice słońca i cienia).                                                           Kajakowanie razem na jeziorach.                                                                            Miłosne wyprawy na wyspy porośnięte łozą.                                                      Narzeczeństwo i ślub u Świętego Jerzego.                                                                       A później konfraternia ucztuje u mnie na chrzcinach.                                               Cieszą mnie turnieje muzyków, krasomówców, poetów                                           Brawa tłumu, kiedy ulicą przeciąga Pochód Smoka.                                                     Co niedziela zasiadałem w kolatorskiej ławce.                                                         Nosiłem togę i złoty łańcuch, dar współobywateli.                                                   Starzałem się, wiedząc, że moje wnuki zostaną miastu wierne.

Gdyby tak było naprawdę. Ale wywiało mnie                                                                   Za morza i oceany. Żegnaj, utracony losie.                                                               Żegnaj, miasto mego bólu. Żegnajcie, żegnajcie.