kapłan (wiersz klasyka)

Kapłan którego bóstwo
zstąpiło na ziemię

w rozwalonej świątyni
ludzką ukazało twarz

bezsilny kapłan
który podnosząc ręce
wie że z tego ani deszcz ani szarańcza
ani urodzaj ani gromobicie

    - powtarzam zetlały werset
    a tą samą inkantacją
    zachwytu

    szyję rosnącą do męczeństwa
    uderza płaska dłoń naśmiewcy

    mój święty taniec przed ołtarzem
    widzi tylko cień
    z gestami ulicznika

- a jednak
podnoszę oczy i ręce
podnoszę śpiew

i wiem że dym ofiarny
dążący w zimne niebo
zaplata warkocz bóstwu
bez głowy