Pożegnanie miasta (wiersz klasyka)

kominy salutują ten odjazd dymami

po rzece płynie barka drżą szyby i zawodzą

tynk układa na bruku szary wieniec

ciągną się włosy kurzu prawie w nieskończoność

na wyspie w huku świateł w czarnych linach

krab katedry ślepy ociekający sadzą

kamienne usta chórów

głowy proroków muszle i szczękanie kości

pamiątka po psalmie do gwiazdy róży i kielicha

środkiem miasta z pośpiechem ubogich pogrzebów

po rzece płynie barka naładowana gruzem