Niczym anioł, który zmącił wodę... (wiersz klasyka)
Achmatowa Anna
Niczym anioł, który zmącił wodę,
Moją twarz spojrzeniem ogarnąłeś,
Przywróciłeś siłę i swobodę,
Na pamiątkę cudu pierścień wziąłeś.
Mój rumieniec gorący, niezdrowy
Starł z policzków smutek bogobojny.
Zapamiętam do deski grobowej
Miesiąc śnieżyc, luty niespokojny.
przełożył Zygmunt Dmitroca
niczego sobie
1 głos
2 osoby ma ten tekst w ulubionych
przysłano:
5 marca 2010