29 maja 2007 (wiersz)

czwarta rano przeciąga się do szóstej a porywach nawet do siódmej -

jednoznacznie pogłębia zagłodzony apetyt na gorącą herbatę i inne napoje chłodzące

nie wiem kiedy oni przyjdą

ich nieubłagane leukocyty trombocyty erytrocyty

ich ostateczne cysty i cytaty

kiedy wyjdą z morza wyjdą z powietrza wyjdą z ziemi

wylezą z portów i portali pieców i wiader

kiedy wreszcie wystygną by przyjść

do domów do szkół do łóżek do słonecznych zegarów –

jeszcze mają szansę jeszcze mają duże szanse

na debiut na przebitkę na wielki gradient koronkowej nienawiści

a jeśli zostaną odparci to i tak powrócą liczniejsi szybsi mądrzejsi

przybiegną jako Henoch jako Sathanaël Bernard Gui czy Nicole Kidman

w wątrobach kościach spojrzeniach i łzach

będą brali w posiadanie wystawiali na łupież wyrywali języki oślepiali –

i tak to tylko przeznaczenie bez hańby i spętania bez warkocza komety i szalonego piasku nawet jeśli ich prawie nie będzie to takimi pozostaną jak ułożona do snu brama siedmiu wodospadów

czwarta rano przeciąga się jak Katechizm Gasparriego choć w tej kuchni nie ma ksiąg kucharskich –

pustynny kubek rozprowadził rozparzone liście kończącego się krzewu i innych drzew gorejących

by w spóźnionej o trzy godziny terakocie wyrzeźbić krótki hejnał najdoskonalszego Lewiatana