Andrzej Jarociński* stoi przed niemieckim plutonem egzekucyjnym (wiersz)

tutaj nie mam nawet nazwiska i nie muszę nosić ciężaru Anhellich rodu –

choć spopieli mnie historia to na pewno nie pogrzebie Imperium

które z woli krwi i chwały rodzi się brzemieniem krzyża                                                                                                                                             na bruku całowanym przez łzy i śmierć

a po nocy pijanych walkirii Pytia wieszczom tęskną różę z bandaży odwinie  

samotność i chłód wodą moją i chlebem

bo ciepło zabija tworzyciela i kontur Boga rozmazuje w źrenicach

więc podaj mi ten kielich goryczy o jakim myślę jaki wypić muszę                                                                                                                                      przecież piję go co dzień jak oddech przekreślonej epoki     

już gaśnie światło rozbitego posągu spoglądając imieniem tysiąca par oczu

i chór odwraca się nagle toteż nigdzie go nie ma

lecz jest jeszcze siła by zetrzeć cierpienie w samym piekle jego tajemnicy

i pokusa by odłożyć miecz w elegię o wietrze zasłuchując się srodze
i obietnica trzepotaniem skrzydeł koronę Króla Ducha wieńcząca
 

teraz cienie na ścianie ale za nimi ciemność śpiewa pieśń swą ostatnią -

wśród pustych stron narodowych eposów gubimy swój strach

aliści nie czas zawracać z drogi ufność kładąc w dostojne bóle

tylko łańcuchami kajdan śmierć udusić czując w ramionach mury śpiących rycerzy