Czekając na... (wiersz)

Mężczyzna, który czeka na swoją ukochaną kobietę...
Mikołaju, lekko i lirycznie.

deszcz pada
ja moknę
a ty z róż kolce ścierasz
zasłony...

:)) pozdrawiam

O, to mi przypomina sztukę "Czekając na Mrożka" Krzysztofa Jaworskiego.

Dla tych, którzy nie znają, opowiem: na scenę wchodzi autor i przez jakąś godzinę siedzi i czeka. A publiczność razem z nim. Mrożek się nie zjawia. Po godzinie spektakl się kończy. Niesie to za sobą ileś tam znaczeń, genialne. I było zastrzeżenie, że gdyby jednak Mrożek zechciał przyjść na spektakl, to ochroniarze mają go zawrócić.

No i właśnie to widzę po przeczytaniu. ;)

Czekanie też może być piękne, bo tęsknota często ma ciekawy finał...

Marcin, a to jakiś pastisz dramatu: "Czekając na Godota"? :) generalnie teatr wypracował sobie tyle sposobów na wydobycie znaczeń, że trzeba by się wreszcie bliżej im przyglądnąć i wykorzystać potem obszary w literaturze do tej pory niewykorzystane.

Nie jestem przekonana czy Bartosz dotarł akurat do tego obszaru, trochę to czekanie na wenę sprowadziło mnie na ziemię. Wiersz dla mnie poprawny, od początku założona myśl jest konsekwentnie realizowana i mimo że finał nie jest jakimś specjalnym "wow", to warto się z całością zapoznać.

Justynka, jak sam tytuł wskazuje. Wszak ani jeden, ani drugi przyjść nie może. ;D

;)