cześć ajnalain (wiersz)

mieszkam w samogłoskach, które wysyłam ci wieczorami,
choć marzymy o domku w Norwegii czy innym zimnym kraju
gdzie zamiast słońca świecą zorze, a ludzie palą kościoły
i śpiewają gardłowo. polski big-beat, teksty Comy i Happysadu;
nucimy je by zapomnieć o esejach, kolokwiach, sprawdzianach;
przecież to tylko niepotrzebny, siany za plecami ferment.

gram tu hip-hop, wiesz, bity dają cztery czwarte życiu,
którego metrum nie określą nawet postmoderniści.
prosta droga w świecie, gdzie biali ukradli czarnym rap,
gdzie nie ma już folkloru na wsi, jest zbawieniem.
nad moim domem biegnie niebostrada, z okna słyszę silniki,
umiem już określić trasy po odgłosach i rozmiarze skrzydeł.

mieszkamy w samogłoskach, które szepczemy sobie
nielicznymi wieczorami, gdy możemy złapać się za dłonie.
trzysta kilometrów robi swoje, ale grany jest hip-hop
i wszystko łapie stabilne metrum, choć w głowach
tłoczą nam się wersy o zziębniętym Elemelku,
pustym brzuszku i rondelku. zrobimy mu curry,

a potem uciekniemy do miejsca, gdzie rozmawia się
tytułami black metalowych klasyków. przegrałem życie,
ajnalain, też wiesz coś o tym, ale pakujmy bagaże.
porzucić wszystko, to wszystko odzyskać, tak uczą,
osiedla wciąż w nas wierzą, wróble nam pomogą,
wsiądziemy w pierwszy nocny ekspres i wygramy.