o!... (wiersz)

podobno wybitny reżyser filmowy

objaśnia twórczość jakoby genialnej poetki - osoby

wrośniętej w pejzaż nie tak znów wielkiego miasta

mówi powoli– powtarzając kwestię o prostocie doznań

w odbiorze jedynego dostępnego świata

zapijanego wódeczką podwędzoną dymkiem z papieroska -

zdrobnienia rzeczowników są znowu górą

choć ona słucha zmieszana

bo deminutiva denerwują ją bardzo

podobnie zresztą ma się rzecz

ze zgrubieniami na powierzchni słów

paskudnymi jak kurzajki -

konieczność opowiadania życia na te dwa sposoby

uznaje za podławą zmowę

za plecami Boga