Pejzaż wewnętrzny cierpiącego na bezsenność (wiersz)

Pejzaż wewnętrzny cierpiącego na bezsenność,

który powoli zasypia około 02:43, by przed trzecią obudzić się wyspany

czas z przeceny staje się niezrównoważoną elegią

na odejście przyjście pozostanie rewanż i czapkę - uszatkę

jak zaklinający zbawienie wieczne imperator Julian zwany Apostatą¹

przecierający niedopraną chusteczką druciane okulary

siedząc na wytartym krześle przy drewnianym stole

i podkręcając knot psychodelicznej lampy

z pewnością trzeba odszukać odpowiedniego filozofa

by wyszło czarne na białym że jeśli nieraz spróbujesz

możesz znaleźć trochę tego najpotrzebniejszego

tu i teraz tam i wtedy w zadżumionym śniegu i na podartej kartce

gdzie Galilejczyk zwycięża po czym odruchowo wypija zimną gorzką herbatę

chociaż w tej chwili nie wie dlaczego ale ma ochotę na ostro przyprawione flaki z olejem

kolejny umowny lęk nagle przypomina sobie boską Hypatię z Aleksandrii

zaczynając trawić myśl czy to przypadkiem nie jest kwestia panny świętej i nie świętej

co jasnej i ciemnej broni góry co w ostrej i tępej świeci bramie

jak nagły smutny starzec w którym bóg zamieszkał co jest gorsze od nowotworu pustyni

albowiem środkiem klejnotu jest oko w oku ciekawe swojego zaciekawienia

zwykłego okrucieństwa uwalniającego od męki wyboru

to mimo wszystko bezwstydna wynalazczość -

wiara na równych prawach z łukiem muszkietem czołgiem i bombą wodorową.

nie potrafi przenosić gór przeniesionych przez nieśmiertelne zastępy

które i tak skazane są na przebudzenie