trzecia niedziela niezwykła (wiersz)

czas między nimi należał do tych bezpańskich, 

lekko otyły brakiem potrzeby nazywania rzeczy, 
zwlekał się na sąsiedzkiego grilla czy koncert, 
bez większych przeczuć powracając 
na miejsce.

i nie dowiemy się, kto nim wówczas 
szarpnął, 

czy zbyt gorąca chęć odczytania kolejnego  wiersza,
czy cyzelowanie tekstu przeciągnięte przez spojrzenia 
i ogrody na obrazach z wernisażu,

a może cisza, jak jabłko turlająca się za tłumem
gdy oto co chwilę, nagle zostawali sami…

i tylko ona,

bezczelna jawność z opadłych niedomówień stawiała 
stopy w różowych świtach nad jeziorem, tym - o którym opowiadał
zniżając głos aż do dreszczy.