„ wymiary” ( wierszyk chimeryczny nr 5 ) (wiersz)

kończę sprzątanie, jeszcze krótki look 
w jedyną aureolę  - lustra, bo głupie roboty 
nie kują świętych
i nagle

TO

twarde

guma wypluta z zaświatów 

łapki zwinięte jak pacierz, śpi?
pancerz - gorsecik  zasznurowany bezdechem,
i w główce już nie zielono

ostatni akt dramatu na środku 

podłogi , bo odejść - trzeba umieć
(najlepiej na wielkiej scenie )
a jednak,

kłopotliwa ta materia, choć 
memento w taktownym kolorze prochów

i zanim dziecko radośnie krzyknie, że robal!
myślę o naszym ciasnym grobowcu
wiesz, 

posunę się w nim 

do kremacji 

wolę już stać jak dzban 

i udawać, 

że nie wiem O CO chodzi, 

bo 
poza i tak będzie