Nie tylko muzyka. Verdi, Zandonai, Rota (wiersz)

dwa tygodnie niebytu w bandażach, przecinam 
koncertem,
daję się zawłaszczyć muzyce,

w filharmonii, 
wzrok najpierw biegnie po czerwonej linii balustrady,
za motywem Losu Verdiego, 

za chwilę,

przenikną dreszcze, gdy w piano,

tenor, 

głosem cieplejszym niż pustynia
przywoła w rozpaczy Giuliettę 

zbłąkanym pytaniom odpowiedzą fale,
na które spoglądam na plaży z Gelsominą 

i patrząc na śpiewaka, 
znów przemknie przez myśl, że,
południowcy się nie starzeją -

pięknieją jak wino o zachodzie słońca;

z gorejącym wzrokiem, niczym nadpalone 
łodzie z Siedmiu Mórz, dryfujące 
pośród fal siwizny - uwodzą

uwodzą nieodparcie