La Sonnambula w styczniu (wiersz)

pod nieboskłonem miasta otwieram białe i czarne oko 
przez puste arterie raz po raz mkną auta synów pustyni 
rozjeżdżając kolejną baśń  tysiąca i jednej

w powietrzu drży nocne życie przyszpilone 
obcasem na gorących uczynkach bary wciąż pełne gości 
i tylko w tchawicznych tunelach głeboko pod ziemią 
metro wykoleja spóźnione sny

chwilę później między kamienicami ciemność 
spierzchnie w świt jak fontanna zimą i usta tej w bramie
wzdragam się przed złapaniem w nozdrza wiosny
przecenionej jak wszystko o tej porze