Bulimia (opowiadanie)

"Skąd ta agresja kochanie" się pytasz... A to tak ze mnie, słoneczko ze mnie, samo. Wypełza spod prawego ucha i ja tego nie chce, ale to już tam jest.
Agresja rodzi agresję, i ta agresja co mi wypełza z ucha to dopiero początek, bo już to, że ona tam jest mnie denerwuje. Potem przychodzą jacyś znajomi mojej matki i pytają się czemu jestem taki chudy, a ja mówię, że im się wydaje, wydaje im się, musi. Po czym słyszę, że mnie jest połowa dawnego mnie. Wtedy sobie myślę, że nic dziwnego, że ja już wiem gdzie jest ta druga połowa. Potem słyszę żebym jadł więcej, ale ja już nie mam miejsca, nie mam czasu na takie przyjemności. Potem, boję się potem. Potem to znaczy kiedyś będzie, a ja się boje tego co będzie. Potem szybko wychodzę gubiąc ich spojrzenia na moich plecach, kościstych, chudych plecach. Mknę przez autostradę przedpokoju mojego mieszkania, wślizguję się jak złodziej do własnego pokoju i wymiotuję. Rzygam, bo ja jestem bulimikiem. Potworna choroba. I to dla tego jestem taki chudy, bo ja rzygam wciąż i wszędzie i wszystkim co zeżre. Ale do cioci tak nie wypada powiedzieć, no źle by to wyglądało gdybym nie zaprzeczał z miłym uśmieszkiem na ustach, że chudnę, że znikam. Bo to jest tak, że czasem tak nie jest, szczególnie rano tak nie jest. Ciekawe. Rano świat jest trochę inny, ja wtedy wstaje, otwieram oko, jedno - dwa to za duży wysiłek, otwieram to jedno oko, wszystko jedno które, i patrzę, chłonę. Bo ja mam oczy jak czarne dziury, i nie to żebym był nieskromny, ale ponoć ładne i smutne. Smutne są oczy bo smutne jest to co widzą. No i zdobywam sie na heroiczny czyn, otwieram drugie, jakby zapomniane wcześniej, OKO. I chłonę cały ten świat dookoła. Te wróble, które wszystkie razem tworzą jakiś gang, przestępczość zwróblizowaną, tych kosmitów sprzedających podróbki na stadionie, przebranych za Wietnamczyków, i tych szpicli niemieckich, z neseserami pełnymi kłamstw, byleoczym, byle by były to kłamstwa. I oni wsiadają, wszyscy na raz w jeden autobus, i ja to chłonę. Chłonę te brednie w szkole, chłonę Mickiewicza, Żeromskiego chłonę i innych. Nawet Konopnicką chłonę bo szowinistą nie jestem. Wychodząc ze szkoły obowiązkowo chłonę jednego z 20 żołnierzy Philipa Morrisa. Czasem nawet dwóch. Chłopaki tak szumią w głowie że żółć nadjeżdżającego autobusu jest niemal niemożliwa do wytrzymania. Wchłaniam ją a jej jest więcej i to smutne. Potem ktoś zadaje pytanie, nagle i niespodziewanie, o to, jakie nastroje panowały przed wybuchem powstania listopadowego. Gówniane odpowiadam, zarówno w myśli jak i na głos, bo uważam, że lepiej mówić to co się myśli albo nic. Patrzy na mnie jakimś dziwnym wzrokiem i widzę że myśli "z tego kretyna już nic w życiu nie będzie". Mówi natomiast, w trosce o moje samopoczucie (a może własne?), że odpowiedź nie jest dobra ale żebym się starał dalej. Kurwa przecież mówię, że gówniane, bo nastroje były, są i będą gówniane. Tego mu chyba było za wiele i poszedł. A pies Cie jebał stary.
Agresja, kochanie skąd ona. O tam zza prawego ucha. I ją też chłonę, z internetu i z televizji. Z tych żydomasońskich stacji ją chłonę. Zewsząd dosłownie, bo wszędzie ona jest. Wysiadam z autobusu, jeszcze chwila i będę w domu. Tylko po co? Idę. Idę i idę, dochodzę, nareszcie, otwieram. Wchodzę, zamykam i idę do siebie. Siadam i ni z tego ni z owego rzygam. Rzygam dalej niż widzę, w sumie to nie wiele widzę bo oczy zamykam, by nie wchłaniać tego co już z siebie wyrzuciłem. Rzygam na lewo i prawo, rzygam Nitschem, Koniecpolskim też rzygam, i Oda do Radości i C3H20 też rzygam. Dużo tego siedzi we mnie, więc siłą rzeczy (rzeczy mają siłę? chyba tylko dźwigi.) dużo z siebie wyrzucam. I gdy myślę, że tak już będzie w nieskończoność, że ta moja odyseja wymiocin nigdy nie odnajdzie swojej Itaki. I tak I cóż za pozytywne słowo.
Hrrrrr, ostatnie charknięcie i już jest lepiej. Spluwam. Spluwam resztkami karmy dla rybek. Nareszcie wolny.
 K A T H A R S I S.