Nasi znajomi z zaświatów (wiersz klasyka)

zaglądają przez dziurkę od klucza

nasłuchują długo przy ścianie

bezszelestnie chodzą na palcach

gdy zapala się światło znikają

nic nie mówią

nie kaszlą

i oddech

mają taki że wcale nie słychać

są a jednak ich nie zobaczysz

nie powiedzą ci nic

gdy zapytasz

pamiętają dobrze te miejsca

w których niegdyś często bywali

znają każdą nogę od krzesła

każdy rondel

kubek

czy talerz

i czasami

by dowieść nieufnym

że są formą bożego bytu

zapychają nocą zlew w kuchni

lub rzucają sprzętami na strychu