Dwojenie na pół (wiersz)

Dwoje ich było

Liczba taka przyjemna

Bo pierwsza parzysta

Wszystko mówią, na dwa się da podzielić

Ja nie

Spacerowali we dwoje

Po plaży i parku

Po ogrodzie i w sadzie

Trzymali ręce na sobie

Na ścianach białych

Na brudzie z brokatem

I w sklepie na ladzie

Puszczali czasem dłoń

Jego, jej

I bańki turlane z fantazji

Puszczali

I nie mijali się dalej

Niż szerokość torów

kolejowych

Chcieli mieć dzieci

Trójkę

Takich do dumienia

Pięknych

i zdrowych

Życie zaczęli układać

Od sklepu z damską bielizną

On

Z bokserkami w ciapki

Ona

Na udzie z blizną

We dwoje przed lustrem

Stanęli łokieć przy łokciu

I coś jakby zapruszyło

Stoją obok siebie

A są przecież tak daleko

Ona pije dużo wina

A on lubi ciepłe mleko

Ona biegnie za marzeniem

On z kapciami za nią goni

Ona robi to co lubi

On pieniędzy nie roztrwoni

Choć różnica nie poróżnia

Teraz widzą w tym zwierciadle

Że to wszystko było złote

Ale wpadło tu tak nagle

Tak jak mysz spłoszona kotem

Pościgiem ze stołu

Obrus biały zerwali

Na obrusie tym stała

Wiotka ich miłość

W szklanej wazie cała