Twarzę (ot!) tak sobie (w stan pojemny) (wiersz)

***
polsce, bo(ć) to (tyż) kobi(e)ta, 
dedykuję; stanem pojemnym
u(ś)cisku. 13-go grudnia, ale w piątek;
o poranku i na piętach. tak, a-fe-r-e-al-
-nie.

pani twarzy swej

 (świeżej! i ładnej!)

 skąpi świtom i światom.

i szalikiem- aż po czubek nosa.

a ja- chętnie- bym w pani

(no? tak! nooo!)

dłoń utopił. choćby we włosach.

wydmuchuję (parą

z ust) parę,

aby parzyć

się z myślą, z pokusą i---

 tak dumam: -czy  pani też lubi

dłuuuuuugo,

czy  w nadmiarze

zajęć- w pół-susach?

nie, nie jestem jak inne samce,

co to panią od razu chcą- nagą.

ja? gdy różę uwiążę na klamce, 

myślę, by się z panią

pościerać

na zdania;

porozbierać.

gramatyką. logiką, dotykiem.

 tu i teraz

lub pojutrze,

aż do czasu: ...

 gdy opasłą

w futrze

 okaże się pani- madonną,

co mnie wciska w autobusu ścianę.

ups! kres marzeń! już ranek.

powszedni- mnie ciska

 w autobusu-sono,

w trzęsawiska.

 dzień. zapryskał

w iluzję.  po pysku.

zmroziło

mnie. trrzzęś-rzę-ęę-sie.

 będzie ciężżźKo!-oko!o!k**!o!

K(a).O.?

(łan-tu-ten-end-gong,

wyszło z marzeń pstro.

po prawdzie- goł-ą-on!)