Kochać i tracić (wiersz klasyka)
Leopold Staff
"Oto jest życie: nic, a jakże dosyć..."
Kochać i tracić, pragnąć i żałować,
Padać boleśnie i znów się podnosić,
Krzyczeć tęsknocie: "precz" i błagać: "prowadź"!
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...
Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostału jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.
Padać boleśnie i znów się podnosić,
Krzyczeć tęsknocie: "precz" i błagać: "prowadź"!
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...
Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostału jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.
wyśmienity
34 głosy
7 osób ma ten tekst w ulubionych
przysłano:
15 kwietnia 2009
(historia)
przysłał
Grzegorz Cezary Skwarliński –
15 kwietnia 2009, 08:54