Bez (wiersz klasyka)

jak jakiś laik, któremu nawet nie chce się iść do biblioteki może oceniać wiersz tak znakomitego poety???!!! Horror, w tym miejscu nie powinno być nawet słowa o ocenianiu. Tu można jedynie mówić o interpretacji!!!

Naprawdę w zrozumieniu tego wiersza Tadeusz Różewicza istotne będzie poznanie losów pokolenia "Kolumbów", którzy zostali niejako "wrzuceni" bez pytania w wir zawieruchy wojennej.

Różewicz to cienias, nawet rymować nie potrafi...

Głupiś! NIe o rymy chodzi! Wiersz to coś wiecej. Ale i tak jest cienki, bo za mało metafor

Ja uwązamże jest to świetny wiersz. Naprawdę przedstawia uczucia wielu ludzi współczesnych. Przynajmniej mnie się bardzo podoba.

Spoko, naprawdę nieźle Tadek! Próbuj dalej, jesteś na dobrej drodze! Są drobne niedoróbki, ale idzie generalnie ku dobremu. Więc moja rada: PISZ, PISZ, PISZ

I narodziny Boga i Jego śmierć w nas, powodują mnóstwo naszych pytań, rozterek, zwątpień. Będą nam towarzyszyć do samego końca. W każdej epoce. Czy to strasznie burzliwej, czy też dużo spokojniejszej. Różewicz ukazał to tak przekonująco i sugestywnie. Pewnie dlatego, że inspirowała go burząca wszelkie tabu wojna.

Gówno

Elo elo 3 2 0

Xdd

wiersz dobry. ale nie niesie za sobą żadnej wartościowej treści poza frustracją autora. wystarczy w piśmie świętym znaleźć odpowiedź a nie pisać humanistyczne wypociny na tematy wiary. na wszystko jest odpowiedź

Teraz, kiedy leżysz w czółnie pod całunem
Z obolem ojczyzny pod głazem języka
Wszelka rozmowa jest już niemożliwa

Bo wielka wrzawa po tej stronie rzeki
Gasną subtelne odcienie milczenia
Grzmot fajerwerków tłumi światła strunę

Odpływasz w płaski wizerunek rycin,
Który umiałeś być Panem Cogito,
Miastem, pamięcią i śladem na śniegu

Więc jakiż z Ciebie partner dla nas - żywych
Niezakończonych, więc jeszcze wszechmocnych
Nienasyconych piołunem zdobyczy?

Będziemy zatem rozszarpywać schedę
Słów przemyślanych, myśli przebolałych
Każdy dla siebie, każdy podług siebie

Tak się zbroimy Twoim arsenałem
Przeciwko sobie i przeciwko Tobie
Bo tylu nas przecież jest - a spadek jeden

Zsiwiałe drzewo z korą krwi Marsjasza
Pójdzie na opał traktatów o sztuce
Wyjałowionych z pamięci i bólu

Wierność skrzywdzonym, która nie przebacza
Ale potrafi współczuć i rozumieć
Przyjmie służbę w sztabach prokonsulów

Co ulepione - będzie potrzaskane
Co ukochane - spłynie w zapomnienie
Co da się pożreć - zostanie pożarte
J.K.

Ale chujowizna

Sami amatorzy się pchają za literature

W sumie dziwne to takie, że niby możliwe a jednak niemożliwe