Najpierw róża, co różą żadnego nie jest ogrodu
- do którego nie wiedzie nawet boczne wejście.
Dalej, bezkrwista jak leukemia jest
krew- i życie, które spóźnia się na śmierć.
I głos, co języka nie ma wspólnego z mową.
Usta, na zawsze niepewne swoich warg,
na których nigdy nie usiądzie nawet
płatek cienia, kryjomy pocałunek dnia.
-Czasem o rzęsę zaczepi się ćma
-matka zmarła- i zaraz w ognisko oka spadnie.
I jeszcze ptak, co nigdy do nieba nie doleci
bo nie ma ziemi, z której mógłby wzlecieć.
I głód, co już nie zazna żadnego owocu
I w dłoni ziarenko, co jest mogiłą owocu
Inne teksty autora
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek
Rafał Wojaczek