Z zamyślenia (ii)

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie 
Są treścią mojej duszy... Z skrzydły złamanemi 
Myśl ma, zamiast powietrzne przerzynać bezdenie, 
Włóczy się jak zbarczone żurawie po ziemi. 

Cóż, że zrywa się czasem i wzlatuje w górę 
Z smutnym krzykiem tęsknoty do sfer, kędy słońce, 
Nieśćmione wyziewami ziemi, jasno gore 
I gdzie szumią obłoki z wiatrami lecące?... 

Złamane skrzydła lecieć nie zdołają długo, 
Myśl spada i pierś rani o głazów krawędzie, 
I znów wlecze się, znacząc krwi czerwoną strugą 
Ślady swej ziemskiej drogi - i tak zawsze będzie.