Zapomniane pocałunki (wiersz klasyka)

Kto liczy nasze pocałunki,

       kto na nie zważa?

Ludzie mają troski i sprawunki,

       Bóg światy stwarza...

Zapomniane przez nas dwoje ich różowe mnóstwo

       spada na dno naszych dusz,

jak płatki miękkich, najpiękniejszych róż...

Tam leżą i ciasno zduszone na sobie

słodkim olejkiem się pocą,

który rozpachnia się w nas każdą nocą

       i każdem ranem,

i życia zwykłego jesienne ubóstwo

czyni róż krajem, perskim Gulistanem.

       Kto nasze pocałunki liczy?

       Kto na nie zważa?

       Bóg światy stwarza,

nie zapisuje w księgach słodyczy...