Zapomniane pocałunki

Kto liczy nasze pocałunki,
       kto na nie zważa?
Ludzie mają troski i sprawunki,
       Bóg światy stwarza...
Zapomniane przez nas dwoje ich różowe mnóstwo
       spada na dno naszych dusz,
jak płatki miękkich, najpiękniejszych róż...
Tam leżą i ciasno zduszone na sobie
słodkim olejkiem się pocą,
który rozpachnia się w nas każdą nocą
       i każdem ranem,
i życia zwykłego jesienne ubóstwo
czyni róż krajem, perskim Gulistanem.
       Kto nasze pocałunki liczy?
       Kto na nie zważa?
       Bóg światy stwarza,
nie zapisuje w księgach słodyczy...