Pamięć dzieciństwa

Staff Leopold


Idąc od świtu, z głową odkrytą i bosy, 
Ległem w sadzie. Znużyła mnie droga taneczna. 
Błękitne szczęście ranka rozszerza niebiosy, 
Jak pierś mą słodkich kwiatów miodna woń pasieczna. 
  
Nade mną, ogędzona pszczelimi rozgłosy, 
W śnieżnego kwiecia gwiazdach drży gałąź jabłeczna: 
Obarczona srebrnymi perły świeżej rosy, 
Chwieje się na tle nieba niby Droga Mleczna. 
  
Jak słodko! Dłoń wyciągam w górę i naginam 
Niską gałąź kwitnącą do ust, i całuję 
Chłód płatków... Wpół przymykam oczy... Przypominam... 
  
W duszy mej rozjaśniają się tajne zagadki... 
Zda się, dziecko zbłąkane i płaczące, czuję, 
Jakby mą dłoń ujęła bezpieczna dłoń matki.