Lunatyk

Idzie miesiąc przez niebo, o chmury się potyka, 
mocno świeci w czarnym bezdrożu -
zaczepił promieniem o twarz lunatyka 
śpiącego w srebrzystym łożu.

Lunatyk w śnie się miota obok srebrnej żony, 
zrzuca z siebie siwe atłasy 
i wstaje z łoża śpiący, i patrzy stęskniony 
oczyma z perłowej masy.

Długi promień się zwinął wkoło lunatyka, 
ciągnie go mocno pod łokcie -
on zaś z sennym uśmiechem nieżywego Chińczyka 
zakrzywia srebrne paznokcie.

Po czym lunatyk z cieniem, jak dwa koty zwinne, 
biały jeden, z czarny drugi, 
przez sypialnię z balkonu przechodzą na rynnę 
trzymając się srebrnej smugi.

Tymczasem z okna spadły ciche, białe kraty, 
a dziwadła wypełniły pokój -- -- --
ktoś otulił brokatem w księżycowe kwiaty 
srebrną żonę, leżącą na boku...