O Cioci co się otruła

Ciotki nie były piękne, nie miały nic z wróżek. 
Były dzielne, szczawiowe, barchanowe żony. 
Nie miały złotych włosów, ni jedwabnych nóżek, 
ni oczu tajemniczych, ni rzęs wykręconych.

Brały serjo swe dzieci, kwiaty i owoce, 
mężów trzymały krótko, perfum nie lubiły, 
zasypiały spokojnie w księżycowe noce, 
pełne kurzej tężyzny i jaglanej siły.

Jedynie ciocia Lila, wiotka i pachnąca,  
podobna była wróżce i paryskiej lali.        
Chodziła w piórkach ptasich i tiulach ze słońca,     
całowała, unosząc nakrapianych woali.  

Jedynie ciocia Jola wiotka i pachnąca
przypominała wróżkę i paryską lalkę
Chodziła w piórkach ptasich i tiulach ze słońca
całowała, podnosząc gwiaździstą woalkę...
       
Wkrótce ją jakieś wichry żałosne rozwiały 
wśród wiosennych błyskawic i szumów ponurych. 
Zgrzebne ciotki płakały lecz nic nie wiedziały 
jaki był smak miłości i... trutki na szczury.