Czerwony zegar (wiersz klasyka)

Biją śpiesznie zegary

terczą, tętnią i kują,

w progu życia warują,

siekąc czasu obszary.



Tną godziny w pstre chwile,

a chwile w okamgnienia,

miłość w śmiech się przemienia,

a poczwarki w motyle.



Biją śpiesznie zegary -

i z tej, i z tamtej strony,

zegar złocisty, stary,

brązowy i czerwony.



W tym czerwonym zegarze

o nie milknącym gwarze

mieszka kukułka złota,

która w każdej godzinie

wypada, skrzydłem miota,

po czym kuka żałośnie,

obraca się i ginie,

jak w wydrążonej sośnie,



Kiedyś, gdy zegar stanie                            

i ucichnie tykanie -                                         

kukułka zeń wyskoczy                                 

kukać szalenie                                                

poleci ku zboczy,                                           

gdzie się kłębią zielenie,                                

poleci w modrą trawę                                

na czerwoną murawę! --