Gobelin (wiersz klasyka)

W gobelin modro-zielony, w gobelin żółty i siwy 

    dajcie mi uciec, o ludzie!

Wkopać się w świat obcy światu, w wełniany dziw ponad dziwy, 

    po życia niesłodkim trudzie.-

Przecedzić dusze przez wełnę, przecedzić przez barwy pawie, 

    z trosk się oczyścić i łez -

wejść i odpocząć, i zasnąć, odpocząć z ustami w trawie 

    koloru vert Veronese.-

Nade mną liść się rozmnoży, liść się ku ziemi pokłoni 

    i kwiat się stłoczy w wiązanki - 

wachlarzy pstry zamajaczy, wachlarzy w mej żółtej dłoni 

    spoczywającej kochanki. -



Na drzewie siadzie gołąbek, spokojny gołąbek z wełny, 

    w zaroślach jeleń się zdziwi - 

brodaty pan stanie przy mnie, brodaty, miłości pełny, 

    pełniejszy niż ludzie żywi -

ten, który nigdy nie zmierzy potęgi ani słodyczy 

    mych ust, spłowiałych korali - 

który miłości nie szepnie, nie wyśni i nie wykrzyczy, 

    i nigdy się nie oddali.-

W gobelin modro-zielony, w gobelin żółty i siwy 

    dajcie mi uciec, o ludzie -

wkopać się w świat obcy światu, w dziw ponad dziwy, 

    po życia niesłodkim trudzie.-