Zwiędłe kwiaty w salonie (wiersz klasyka)

Zżółkłe strzępy,

jedwabiste włosy,

jakby w błocie

nurzane, szargane.



Gwoździk tępy,

wynędzniałe kłosy,

w których złocie

strzępi suchość ranę.



Wyschłe dzwony,

których odma klęśnie,

lepkie miody

żegnając na wieki.



Muł zielony,

zwiędłe wiotkie mięśnie,

błotne brody,

kaprawe powieki. -



Zeschłej róży

żółta trupia głowa

przy piwonii,

której płatki rzedną. -



Liść się nuży,

liść zwisa bez słowa,

jak ruch dłoni -

wszystko, wszystko jedno. -