Pantofelki szklane (wiersz klasyka)

Pantofelki szklane

            skrami malowane 

            z dwoma skrzydełkami szarańczy

                        po bokach,

            by tańczyć tak lekko, jako światło tańczy,

                        menuetowym krokiem,

by tchu nabrawszy westchnieniem głębokiem,

w oddal wzlatywać na żurawią drogę

            i siadać na obłokach

lub na zamkowej wieży chwiejnym szczycie,

            założywszy nogę na nogę.     

                        Pantofelki szklane,

                        skrami malowane,

                        rżnięte w błękicie,

dane mi z rąk przemądrej, doświadczonej wróżki,

            abyś ty w niebo wpatrzony,

            gwiazdami strojne złotemi,

            które mi duszę twą kradnie-

            dojrzał nad sobą moje małe nóżki

            zwieszone ku ziemi

            i przyjrzał się im dokładnie,

            myśląc, że oto nóżki twojej żony

            i jej szklane pantofelki

            zasłaniają ci wszechświat gwiaździsty i wielki.-