Szarotka (wiersz klasyka)

Jedni się w ogrodzie do trawnika tulą,

drudzy rosną na wspólnej grzędzie,

inni cisną doniczkę, rozpychają cebulą,

nie myśląc, co dalej będzie.

    Zaś gwiaździsta szarotka, 

    biała zewnątrz, a siwa od środka, 

    poszła na skalne ściany, 

    na okrągłe zielone góry, 

    gdzie toczą się chmury 

       po trawie 

   jak olbrzymie rozwiązłe barany.

- Otuliła się w kocie futro

i nie wiedziała, czy dziś jest dziś, czy wczoraj, czy jutro. 

    Deszcz zalał żółte jej oko, 

    patrzące nieciekawie, 

i nie wiedziała, czy jest nisko w dole, czy wysoko.

Bóg przechodząc spojrzał na nią i smutnie, i słodko,

gdyż nie wiedział na pewno, na co się jest szarotką