Teatr (wiersz klasyka)

Zza czarnej portiery wysuwa się

            Dama w czerni i chustkę złotą w zębach ssie,

i głowę ciężką od czarnych myśli kołysze

            na obie czarne strony

(smutna Dama wyjąca jak pies do miesiąca,

            mącąca czarną ciszę). -

A spod zwojów jedwabiu złotego jak słońca

            blady głupiec patrzy zaczajony,

            dłoń w muszlę złożywszy nad uchem -

i trwożnie wsłuchuje się w kroki idące,

            i płaszczy się na podłodze:

bo to wkracza czarny Wuj o jednej nodze

            i staje w milczeniu głuchem... 

            Nagle

            rozwiewają się portier czarne żagle,

spada oliwna lampa jak żelazna śliwa

i wbiega Radość, Radość nad wyraz szczęśliwa.

Chwyta żałobną panią za fioka czarnego,

Głupca za rękę, Wuja za połę kaftana -

tak śmieje, tak śmieje, jakby było z czego,

            dziewczyna zwariowana.